بزرگان شیعه (3)

بسمه تعالی

شهید ثالث

این لقب به 2 تن از علمای امامیه اطلاق شده و مشهور به این لقب بین متأخران ، حاج محمدتقی برغانی است و بعضی قاضی نورالله شوشتری را به این لقب یاد کرده اند.

قاضی نورالله بن سید شریف الدین شوشتری مرعشی ، از عالمان شیعه در قرن 10 و 11 هجری قمری است. وی در سال 956 هجری قمری در شوشتر به دنیا آمده و در 979 ه.ق به مشهر رفته و در سال 993 ه.ق به هند مسافرت نمود .

قاضی، توسط جلال الدین اکبر به سمت قضاوت برگزیده شد. اما پس از اکبر ، پسرش جهانگیر قاضی ، قاضی را به اتهام شیعه بودن دستگیر کرده و دستور داد تا بر بدن برهنه اش شلاق خاردار بزنند و او در زیر شلاق به شهادت رسید. برخی به همین سبب وی را شهید ثالث لقب داده اند.

بنابر روایتی دیگر ، برخی متعصبین سر راه او را گرفته و او را با شاخه های خاردار چنان زدند که جان سپرد. قاضی، که در تشیع ، متعصب بوده است ، در سال 1019 ه.ق به شهادت رسیده و در اکبرآباد مدفون گردید . 

کتاب مجالس المومنین در شرح حال بزرگان شیعه ، اثر ماندگار اوست .

( رجوع کنید به : لغت نامه دهخدا ، ج 10 ، ص 1463؛ روضات الجنات خوانساری ، ص 33 ؛ تاریخ ادبیات ایران ، براون ، ص 264 ؛ قصص الانبیاء تنکابنی ، ص 10 ؛ دایره المعارف فارسی ، مصاحب، ج 2 ، ص 1556 )

                                                     

بزرگان شیعه(2)

بسمه تعالی

شهید ثانی

زین الدین علی بن احمد بن محمد بن جمال الدین بن تقی الدین بن صالح جبعی عاملی شامی معروف به شهید ثانی از بزرگان فقهای امامیه و عالم تشیع و جهان اسلام است.

وی که در فقه,حدیث,تفسیر,ادب و کلام چیره دست بوده در منطقه جبع سوریه در سال 911 هجری قمری به دنیا آمده است.وی از علی بن عبدالعالی و سید حسن بن علی سید جعفر مولوی و شیخ احمد بن جابر و شمس الدین محمد طولون حنفی و شهاب الدین محمد رملی شافعی و جز آنان علم آموخت.او در علوم معقول و منقول متبحر بود و نخستین کسی از امامیه است که در علم درایه تصنیف کرده.او سفر های متعددی به مصر,حجاز  و شامات داشته از محضر پدر بزرگوارش و همچنین سید حسن کرکی صاحب المحجه البیضا و علی بن عبدالعالی میسی و دیگران بهره مند شده است.برخی وی را حلقه واسط متاخرین و قدما دانسته و تمام سلسله های روایت و اجازه را به وی منتهی می دانند.(بیشتر در ادامه مطلب)

                                         

بزرگان شیعه(1)

بسمه تعالی

شهــید اول

شیخ ابو عبدالله محمد بن مکی بن حامد بن احمد دمشقی نبطی عاملی جزینی ملقب به شمس الدین و مکنی به ابو عبدالله و معروف به شهید اول ، از بزرگان علمای امامیه و از فقهای بزرگ شیعه می باشد.

وی در سال 734 هجری قمری به دنیا آمد و از محضر شاگردان علامه حلی همچون فخرالمحققین استفاده کرد . وی از فخرالمحققین پسر علامه  و ابن نما و ابن معیه و قطب الدین رازی و دیگر بزرگان اجازه روایت دارد .

شهید اول را پس از محقق ، افقه فقهای اثنا عشری می دانند . وی در فقه اهل سنت نیز تبحر داشته است. مشهور ترین تالیف او  در فقه « لمعه دمشقیه »  است که شهید ثانی بر آن شرحی نوشته و این متن و شرح از جمله کتب درسی در این علم است و مکرر به چاپ رسیده است.

شهید اول مسافرت های بسیاری داشته و در اواخر عمر در مصر و در عهد سلطنت برقوق به اتهام داشتن عفاید غلو آمیز شیعی به زندان افتاد . وی یک سال در زندان بود و چون حاضر به توبه نشد ، به حکم و فتوای قاضی برهان الدین مالکی و عباد بن جماعه به شهادت رسید و سپس جسدش سنگسار گردیده و پس از آن سوزانده شد .

شهادت وی در سال 768 هجری قمری اتفاق افتاده است .

( رجوع کنید به  دایره المعارف فارسی ، مصاحب، ج 2 ، ص 1519  ؛ لغت نامه دهخدا ، ج 10 ، ص 14629 ؛ روضات الجنات خوانساری ،ص 617 ؛ تاریخ ادبیات ایران ،  ادوارد براون ، ص 259 ؛ تاریخ مغول عباس اقبالی آشتیانی ، صص 466 و 477  و قصص العلما، تنکابنی ، ص 255)